خیس باران بودم

مست بوی نم خاک

بوی سبزه و گل مرا هوایی کرده بود

در باغ می گشتم

به سپیدار به سرو دست دادم

گل سرخ را بوییدم

آدرسش را پرسیدم

من نمیدیدم که:

عنکبوتی سر راهم سبز شد

چه سیاه بود تاری تنید

نه چندان سخت

بالهایم نازک بود

و من خود را در آن پیچیدم

سالهاست گرفتار آن تارم

دیگر امیدی نیست

نوشته شده در جمعه 92/9/15ساعت 3:31 عصر توسط نفس نظرات ( ) | |